Ergens in Amsterdam huist een bijzonder fietskoeriersbedrijf. Onder leiding van de ruimhartige Stanley werkt er een bonte, maar hechte groep werknemers. Elke koerier heeft eigen redenen om zich een slag in de rondte te trappen door de stad. En eigen stille dromen…

In tegenstelling tot veel andere koeriersdiensten heeft Fietskoeriers Amsterdam een sociaal maatschappelijke missie. De medewerkers zwermen door weer en wind en vaak met frisse tegenzin uit over Amsterdam, een stad die steeds meer wordt getekend door grote tegenstellingen tussen de haves en de have nots. Dat doen ze onder leiding van de ruimhartige Stanley, die zelf geen benen heeft en zich met een kruk en een Birò verplaatst.

Trappers portretteert een groep mensen in de samenleving die vaak anoniem blijft. In hun uitvalsbasis vechten de koeriers elkaar soms de tent uit met harde grappen en bijtende ruzies. Ze vormen ook een hechte familie met alles erop en eraan: vaste stokpaardjes, oplopende irritaties, taboes, humor, veel opofferingsgezindheid en aanwaaiende buurtbewoners, zoals de bovenbuurvrouw op wie Stanley erg gesteld is. De koeriers zijn tot elkaar veroordeeld. Ze kunnen niet met, maar al helemáál niet zonder elkaar. En dan moet ook die zaak nog eens overeind blijven.

VPRO GIDS Artikel

Regisseur Eva Pelt over het ontstaan van Trappers

Oprichter Stanley kende ik al redelijk goed omdat mijn vriend, schrijver en dichter Bernard Wesseling, jarenlang als koerier werkte bij de stichting. Hij kwam thuis met verhalen over de chaos, de onderlinge kameraadschap en de sociaal-economische kloof in de samenleving waar je als koerier dagelijks mee te maken krijgt door de zeer uiteenlopende ritten. Allemaal ingrediënten voor een mooie documentaire, zeker rond de feestdagen; de drukste tijd van het jaar voor de fietskoeriers.

Co-regisseur Halil Ibrahim Özpamuk, researcher Mandy Duijn, eindredacteur Maarten Slagboom en ik besloten al vroeg dat we Stanley en een aantal koeriers een jaar lang wilden volgen zodat we het verloop van ieders dromen en de seizoenen konden vastleggen. Wat wij als zeer bijzonder hebben ervaren is dat er in dat jaar ook daadwerkelijk levensveranderende gebeurtenissen plaatsvonden bij de hoofdpersonen waar ze ons ook nog eens deelgenoot van lieten zijn.

Er is zoveel om mistroostig van te worden wanneer je de tv aanzet of de krant leest, maar het idee dat er een plek is als de stichting stemt ons hoopvol. Zoals bovenbuurvrouw Laura zegt: ‘het is een klein universum waar iedereen zichzelf kan zijn.’ In deze stad en in dit land waar mensen steeds vaker gewogen worden op de schaal van winnaar en verliezer is dat een zeldzaamheid en alleen daarom al waard om stil bij te staan. Daarnaast valt er veel te lachen, dus iedereen die zin heeft in een verhaal vol hoop en liefde moet zeker kijken.